Raak me

Ze noemt me lichtgeraakt. Ik ben wel vaker zo genoemd, meestal als ik bij de minste beweging of het kleinste geluid stuurs of mopperig werd. Ook in de ochtenden -of middagen- dat ik geen wekker heb hoeven zetten kun je me lichtgeraakt noemen. Maar op dit moment ben ik misschien wat stug, niet zo ontvankelijk, maar zeker niet lichtgeraakt. Ik heb net een blog gelezen waar ik van ondersteboven ben en ik wil graag terug onder mijn steen voor de rest van mijn winterslaap. Maar dat blijkt ze te bedoelen, snel geraakt, diep geraakt. Dan past het woord me wel.

Toen ik op mezelf ging wonen kocht mijn moeder zo’n plastic kerstboompje voor me. De lampjes zaten erin, de ballen hingen eraan, kortom, er was geen werk aan, behalve hem rond kersttijd uit de spelonken van mijn kamer vissen. Ik denk dat hij door de spelonken opgegeten is. Ik heb hem nooit teruggezien en ik heb hem nooit teruggezocht. Dat zal mijn laatste eigen kerstboom zijn geweest. Elk jaar doet de traditie me vreemder aan, maar ik gun iedereen zijn eigenaardigheden. Ook mezelf. Ik probeer nu een lychee te kweken. Het slaat nergens op, maar ik vind het wel gezellig.

Ik had vandaag een congres, en na vijf uur luisteren was ik er helemaal klaar mee. Het was zeker niet oninteressant, maar mijn hersenen deden gewoon niet meer mee. Onderweg naar huis vroeg ik me af of dat ook een winterding kon zijn. Waarschijnlijk wel, ik kan me voorstellen dat ik ervan zou genieten, het luisteren, het kletsen, soms de zon in schieten, als het in de meimaand was geweest. Dat idee maakt me trouwens niet verdrietig. Ik ervaar deze periode als zwaar, maar niet ongelukkig. Het is alleen zo’n stukje waar ik doorheen moet leven. Erger is het niet.  

De dingen die ik wil, bereik ik linksom, rechtsom of nietsontziend als een bulldozer door het midden. Doelgerichtheid is misschien wel een van mijn meest kenmerkende eigenschappen. Als ik een doel heb. Meestal heb ik een gevoel, een idee, een tinteling, volg ik een richting die niet als een ambitie kan worden gezien. Ik denk dat ik op weg ben naar waar ik moet zijn en ik ben blij dat ik niet weet waar dat dan is. Ik kan alleen ambiëren wat ik ken. En ik wil waar ik heen lijk te gaan helemaal niet bulldozerend voor me kunnen zien.

Twaalfduizend mensen stonden zaterdag op het malieveld. Ze waren tegen euthanasie en tegen abortus. Ze droegen groene hesjes. Ik betwijfel of veel mensen gehoord hebben van deze omvangrijke ‘mars voor het leven’. Hun goedgehoorde geelgeheste soortgenoten wisten niet waar ze tegen waren. Ik herinner me een dag, met winterjas, dikke sjaal, een protestbord op datzelfde veld, de verkleumde vingers zonder want, hoe ik gelachen heb alsof de wereld zo’n kerststolp was in mijn hand, ik er alleen aan schudden hoefde. Iets zegt me dat al die geheste mensen er niet om lachen konden. Dat is misschien het verdrietigste van allemaal.

Ik waag me maar eens naar buiten, want tussen de vlagen regen schijnt zo nu en dan de zon. We hebben een strak schema waarin dates, uitjes, fietstochten en wandeltochten staan. We houden ons er niet zo strak aan. Maar eens in de week moet ik wel eens iets van de omgeving zien. Of in dit geval, de binnenkant van een brillenwinkel, zodat zij ook weer eens wat van de omgeving kan zien. Ik geloof dat ik er nog het meeste lol in heb. Maar na het geshop fiets ik toch snel, door de vlagen regen, terug naar mijn nest.

Het is koud, nat, om vier uur donker. Het regent zo hard dat er behalve een meer voor het raam ook een meer op het balkon ligt. ‘Als het zo blijft zeg ik mijn verjaardag af,’ zegt ze. ‘Als het zo blijft zeg ik kerst af,’ vervolgt ze. Ze heeft het niet over regen, kou, of zelfs het donker. Ze heeft het over dat in je hoofd en lijf waar geen woorden voor bestaan. Het is iets wat je kent, of niet. Ik kan aan de laatste groep mensen niet uitleggen hoe heerlijk het is dat wij elkaar woordeloos verstaan.

Tien uur lang wordt er geklust in mijn huis. Aan het einde is het balkon vlonderloos en schoongepoetst. Er liggen al enkele nieuwe vlonders, gelegd voor de regen echt in stromen begon te komen en het waterballet moest worden gestaakt. Binnen staat het geraamte van onze toekomstige handgemaakte bedbank. Je kan er al op zitten, en hem uitschuiven, maar echt gerieflijk ligt hij nog niet. In de hal hangen de kapstokken en staan de schoenenrekken. Het is nog allemaal niet af, maar het zijn wel de allerlaatste stukken verbouwing. Toch een beetje sinterklaas hier dus, al verzorg ik het zelf.

Sinds ik niet meer depressief ben, huil ik veel. Mijn depressie was van het afwezigheid-van-emoties-soort en ik huil eigenlijk niet vaak meer van verdriet. Wel als ik een Disneyfilm zie, de vader de hoofdpersoon in mijn boek zegt dat hij trots op haar is, iemand opbiecht heel kwetsbaar te zijn of vanavond toen ik een relatie-artikel las. ‘Alle mensen die uit elkaar zijn denken dat communicatie hen kon redden. Alle mensen die nog bij elkaar zijn, zeggen dat het om toewijding draait.’ Of ‘liefde is een 80/20 verdeling, zolang je allebei 80 procent van het werk doet’. Janken hoor.