‘Zijn jullie morgen open?’ vraag ik de kassastudente van de Albert Heijn. ‘Volgens mij niet….’ antwoordt ze. ‘En maandag?’ Ja dan moet ze werken, dus dat zal wel. Vroeger hingen er van die briefjes, tegenwoordig moet je het opzoeken op internet, dat weer lang niet altijd weet welke vrije dagen gesloten dagen zijn. Maar ach, nog vroeger moest ik drie kilometer lopen naar een supermarkt die op zondag open was en nog iets daarvoor betekende zondag gewoon geen boodschappen. Als student was ik altijd vergeten welke dag zondag nou was, dus ik neem haar studentikoze onduidelijkheid ook maar voor lief.

Het is een goede vrijdag. We hebben onze campingstoelen neergezet bij het meer, omdat het balkon te heet is. Een luxeprobleem. Ik zit voor de stoel tussen de eendenpoep in het gras, en lees binnen een uur of vier een boek over autisme uit. Mijn laatste psycholoog opperde eens autisme, maar ik ben daar nooit op ingegaan. Ook na vier uur crashcursus autisme heb ik geen echt eureka-moment. Niet dat ik iets tegen autisme heb. Soms lijkt het me wel lekker, een stickertje ‘zo-is-het’. Maar ik voel het niet zo, en dan heb je aan zo’n sticker dus helemaal niets.

Ik zat in de tram op zo’n invalidestoel voor me uit te staren. Tot ik bij een volle halte kwam en me bedacht dat ik me vandaag best valide voelde. Dus zeeg ik neer op een stoelencluster dat door mijn medetramgenoten was gemeden, waarschijnlijk vanwege de troep. ‘Lege medicijnenstrips’, classificeer ik met een korte blik. De vier ovalen springen me in het oog als de exbehuizing van temazepam en die dertig kleine rondjes zullen wel oxa zijn. Een controle van de achterkant geeft me gelijk. Er zat hier eerder iemand die, van mij, best op een speciale stoel had gemogen.