Hij was een beetje bewogen, maar in sepia goed te doen, vond de fotograaf. Ik zie vooral de spanning in onze ogen, een beetje geweken omdat het boek een half uur voor aanvang ook echt arriveerde, maar met de presentatie nog voor onze kiezen. Een foto tussen de bevalling en het moment dat de familie binnenkomt. Een trouwfoto, op de dag gemaakt waarin alles perfect moet en dus eigenlijk niets goed gaat. Ik heb zin om deze foto als levensgebeurtenis in mijn facebooktijdlijn op te slaan. Ik heb het er al veel over gehad, maar het voelt nog niet genoeg.

Herstel impliceert dat je de fabrieksinstellingen terugzet en het apparaat weer werkt. Het is het opnieuw inzetten van een oude bedrading, een back-up weer laden. Het past bij levenloze objecten, maar niet bij zelflerende systemen. Als je een been hebt gebroken zal je je dat blijven herinneren, misschien voorzichtiger springen. Als je psychisch in de knoop raakt draag je de ervaring voor altijd mee, je leert jezelf en je beperkingen kennen. Je gaat niet terug naar de oude configuratie, Lerende systemen kunnen niet terug naar wat was. Maar ze kunnen, met geduld, aandacht, tijd en liefde, hun beleving opnieuw afstellen.

‘Onze identiteit heeft een narratief karakter gekregen’, las ik in de krant. We zijn de verhalen die we over onszelf vertellen. Ik vertel veel nuances van mijn verhaal in verschillende rollen, op verschillende plekken, tegen verschillende mensen. Soms botst het verhaal van het meisje met psychische problemen met de gedreven werknemer, de aarzelende toneelspeelster, het teruggetrokken familielid, de geliefde partner. Ik probeer tegen beter weten in de rollen af te bakenen, maar ze lopen in elkaar over. Als verhalen uit mijn verleden zich erin mengen word ik al helemaal een ongeloofwaardig sprookjesboek. Met dagelijks honderd woorden als eenzame rode draad.