Raak me

De verhuisstress slaat toe. Ik bestel alvast een matras en internet. Straks zit ik op die mooie maar kale houten vloer, met alleen een slaapplek en wifi. Andere meubels durf ik pas te bestellen als mijn interieurarchitect langs is geweest, want het verleden wijst uit dat ik zo’n rommel maak van huizen dat ik mezelf die keuze maar bespaar. Het geeft een aardig idee van wat ik als het allerbelangrijkste om te wonen zie. Geen koelkast, of bank, of wasmachine. Een plek om te slapen en de mogelijkheid om snel en onbeperkt op internet mijn tijd te verdoen. Meer niet.

Als ik binnenloop op sandalen en langzaam in adem voor mijn vergenoegde monoloog, voel ik dat al die samengebalde angst zich aanspant om er helemaal in te gaan. Ik ben altijd gespannen als een veer, maar deze dag leek die veer me sterk genoeg om een schoolklasje op te laten springen. Tot dit moment wilde ik nog weg, eruit stappen, de boel afblazen, maar nu loop ik binnen op sandalen, adem ik in. Begin aan die eerste vergenoegde zin. Dwing alle ogen naar daar, op dat podium, naar mij op die zetel. En ga er voor het eerst helemaal in.

Ik wist dat er een nieuw design voor onze website aan kwam. Ik had de opdracht zelf gegeven. Wat ik niet wist was dat het vandaag in mijn mailbox zou zitten. Dus ben ik, ergens tussen de laatste toneelrepetities en het uitwerken van interviews voor ons boek -dingen die af moeten voor mijn verhuizing- een site aan het herbouwen. Soms is mijn leven niet saai genoeg. Dat moet ik onthouden voor de volgende winter, als ik me terugtrek en bang ben dat ik er niet toe doe. Hoeveel moois ik stiekem van mijn leven maak, als ik even niet oplet.

Ik heb bijna geen eigen tanden meer, maar zit om de haverklap bij de tandarts. Vandaag was de laatste keer van een driemaandelijkse reinigingscyclus. Ze boekt meteen de volgende cyclus, want er is maar een ding dat ik minder snel doe of moeilijker vind dan een afspraak maken, en dat is een gemaakte afspraak afzeggen. Dan is het tanden op elkaar en doorbijten, om in het thema te blijven. Mijn lippen kunnen tuiten duurt net zolang als het grijze gedeelte van de dag. Pas om vier uur trek ik geen scheve lach meer en kan ik genieten van een raketijsje.

Mijn lange haren waren in twee vlechten getrokken, groen gespoten, en toen ik schoorvoetend het podium op struikelde en mijn zin al verhakkeld op het puntje van mijn lippen lag, gebeurde iets wat mijn voorstellingsvermogen te boven ging. In die musical in groep acht. De zin kwam vloeiend over mijn lippen, die van iemand anders bleken te zijn, iemand die niet hakkelde of struikelde. Bijna vijftien toneelstukken verder, en ik stotter nog net zo erg door de repetities heen. Ik hoop, zoals elke keer, op dat zoete wonder als er publiek bij is. Tot nu toe was de hoop terecht.

Voor de Pride gaan we bij de kapper langs. Eentje die we kennen, want wisselen van kapper is net zoiets als wisselen van supermarkt; je zoekt je een ongeluk en vindt toch niet wat je wil hebben. Eenmaal op de stoel vlieg ik in volle vaart door de smalltalk heen. De kapster houdt net zoveel van praten als van haren, maar wanneer ik weer geknipt naar de uitgang loop, weet ze eigenlijk nog niets. Het is een zware taak, die kappersgesprekken, maar voor het eerst in jaren maak ik meer dan genoeg lichte dingen mee voor een bezoek of drie.

Homo’s houden van ballen, maar weten er niet altijd even goed raad mee. Tenminste, niet als ik dit moment mag geloven, een uitwisseling van publiek en bootjes op de Utrecht Canal Pride. In alle opzichten een kleiner feest dan zijn grote broer in Amsterdam. Niet dat ik het gemoedelijker wil noemen, Amsterdam Pride is een van de weinige dagen waarop ik binnen de grachten van de hoofdstad nog vrijheid, gelijkheid en broederschap voel. Maar de Utrechtse versie heeft wel iets, iets kleins, kneuterigs, oncommercieels. De laatste boot, met alle politieke partijen in hetzelfde schuitje, maakt het trotse gevoel echt af.

Soms kan ik urenlang werelden ontwerpen, ik hoor niets, ik zie niets, ik verdrink. Ik leef voor die momenten, de momenten dat ik eigenlijk niet leef. Als ik geen angst voel die me half verlamd, verveel ik me vooral. Dat is waarschijnlijk de reden dat ik altijd angst op zoek. In ontspannen momenten lees ik vijf boeken per week en ik doe thuis drie dingen tegelijk. Gisteren deed ik uit noodzaak voor het eerst zoiets op mijn werk: de website updaten tijdens een vergadering. Ik geloof niet dat ik, op de echt gefocuste momenten na, ooit zo productief ben geweest.

Op het tergende bord van mijn toekomstige nest hangt sinds gisteren de gele sticker, ‘verkocht’. Het is mijn laatste voyeuristische moment, ik verhuis voor deze paar weken terug naar mijn tijdelijke huis. Begin juli is de sleuteloverdracht, in dezelfde week als mijn toneelopvoeringen, waar ik dit jaar nog een beetje extra zenuwachtig over ben. Niet het rustigste jaar uit mijn leven, denk ik zuchtend. Er komt aan het einde van het jaar ook nog een boek aan. Zoveel beweging, het kan me benauwen. Maar dan bedenk ik me dat het leven nog veel enger was toen ik stil bleef staan.