Toen ik jong was had ik een paar aardig obsessieve trekken. Iets met stoeptegels tellen,
Lees meer
Ik heb geruzied en gesmeekt en gevochten en gehuild. Ik heb het diepste van mijn
Lees meer
Het is week vier van mijn persoonlijke lock-down. De eerste week was ik ongenadig maar ongetest ziek. Daarna heb ik de blaren op mijn handen gewerkt, het zweet onder mijn oksels ge(video)beld en mijn sociaal contact gedigitaliseerd. Ik heb geen adempauze gehad voor creativiteit of bezinning. Maar zoveel is duidelijk: depressief word ik hier niet van. Er wordt een stuk geschiedenis geschreven, we zitten er middenin, het kan alle kanten op. Ik vind het waanzinnig interessant wat er allemaal veranderen kan. De vastgeroeste mensenwereld lijkt ineens vol onvoorstelbare mogelijkheden. En ik hoef er mijn huis niet voor uit.
Lees meer
Toen ik jong was had ik een paar aardig obsessieve trekken. Iets met stoeptegels tellen, dingen in een hoek van 90 graden op mijn bureau, dwangmatig opruimen en getallen vermijden. De inrichting van huizen moest strak, felle kleuren waren uitgesloten, uit de band springen was een onbegrijpelijke zaak. En ook tot in de puntjes enge dingen voorbereiden hoorde er bij. Er is zo weinig van over dat ik soms kan huilen van frustratie. Ik herinner me het moment dat mijn bureau volliep met spullen die ik al dan niet gebruikte. Dat ik niet meer schoonmaken kon. Dat ik voor het
Lees meer
De telefoon van mijn vriendin zoemt. ‘Een alert! Er is brand, we moeten onze deuren en ramen sluiten. Heb jij hem ook gehad?’ Nee, want mijn alerts uit. Mijn telefoon staat meestal op stil en ik ben er niet altijd aan vastgekleefd. Bovendien spelen dit soort sms-meldingen op allerlei primaire angsten en controledwangneigingen in. Ik loop wel een hoop tenenkrommende communicatie mis, zoals toen 112 eruit lag en niemand wist welk telefoonnummer doorgegeven kon worden. En nu, met vier identieke smsjes over een huisbrand kilometers verderop. Ik had het niet hoeven weten, maar ach. De ramen zitten nu schijnveilig dicht.
Lees meer
Het is één uur in de nacht, in mijn hoofd stormt het gedachten. Als een volleerd circusartiest ontsnap ik eraan. Het is een zware inspanning, gedachtengym, maar als ik wil slapen moet ik het merendeel van de langskomende deuren niet in. Uiteindelijk blijf ik stilstaan voor een blond meisje naast een paarse struik, uiterst geconcentreerd starend naar feloranje vlinders. Een zware lucht van bloemen, een oude hitte die nog trilt in de lucht, lang of te kort geleden. Soms wil ik ook deze levensfase ontwijken, maar zo zie ik haar graag. Terwijl ze een vlinder vangt, val ik in slaap.
Lees meer
Ik slaap als ik de kans krijg zo’n twaalf uur per nacht. Als ik wakker word mopper ik een tijd dat ik door wil slapen. Blijkbaar vind ik het leven wat vermoeiend. Prikkels komen ook lekker hard binnen en de meeste buitenwerkse activiteiten zijn een stapje te veel. Ik moet het maar uitzitten deze maanden en me niet laten meeslepen door de verstikkende deken van duisternis. En slapen, veel slapen. Vanochtend, nou ja, vanmiddag dus, schijn ik iets te hebben gezegd als ‘waar was ik?’ me hebben omgedraaid en weer weg te zijn gevallen. Het zal wel even nodig zijn.
Lees meer
