Vannacht vertrek ik naar Portugal. Vlak voor de vakantie schilder ik nog even het badkamerkozijn en de badkamerkasten. Dan hebben we minder last van de verflucht straks. In theorie een heel goed idee, alleen zijn mijn voeten ook na de terpentine wit en blauw, hebben mijn dijbenen zebrastrepen en lijken mijn armen net weggelopen uit een huiselijk geweldsituatie. Ik kan me de gezichten op het strand straks alvast levendig voorstellen. Maar de badkamer is het waard om bont-en-blauwgevlekt op een badhanddoek te liggen. En wat kan het me eigenlijk schelen, daar vlak naast de evenaar? Adeus amigos. Para o sol!

Ik vlucht een week uit Nederland, en dat komt op een goed moment. De grond wordt me heet onder de voeten. Ik maak me altijd zorgen als grote groepen mensen worden weggezet als slecht of dom. Zoals vroeger, toen we massaal besloten joden te vergassen en homo’s te verketteren, maar ook nu sommigen alle moslims als terroristen zien en anderen alle Forumkiezers als minderwaardige landgenoten. Alles wat je aandacht geeft groeit, zeggen ze. Maar in mijn beleving is andersom nog kwalijker: alles wat je in een verdomhoekje drukt radicaliseert. Emoties, dwanggedachten, mensen; wat je demoniseert groeit vanzelf tot een demon.

Op de tv klinken exitpolls, zetels en toespraken. Ik kijk even mee bij de winst van Forum. Ik ben er geen fan van, veel van mijn medelanders blijkbaar wel. Ze missen Fortuyn, zijn onze regering moe of gaan voor een nieuw charisma. Teken van een verontrustend sentiment, registreer ik als feit, veel emotie voel ik niet. Ik heb dat tegenwoordig met meer dingen, zoals aanslagen in de tram. Registratie met droge ogen. Het laatste sentiment dat me overviel was de clown als president van VS. Ik maak me zorgen, ik wil daar bij stil staan. Maar het verbaast me niet.

Ik stem al jaren op GroenLinks, maar van de laatste keer heb ik spijt. Om de verkeerde redenen. Als Jesse zijn mond opentrekt in een debat wil ik het liefst met mijn vingers in mijn oren onder mijn bed kruipen of anders met mijn hoofd tegen de muur slaan. Als hij een pyjama aantrekt of popiejopie op een cover staat herken ik hem niet, want hij lijkt zo verschrikkelijk vervangbaar. Prachtige partij, mooi gedachtegoed, maar ik kan het niet meer aan. Ik ben kinderachtig, het is op de persoon gespeeld, het is onaardig. Maar ik stap over. D66 of PvdA?