Vroeger had ik veel ruzie in mijn relaties, nu niet zo vaak. Maar vannacht was het raak. Het was kort, er werden geen borden gesmeten of mensen geslagen, wel was ik een minuut of vijf letterlijk aan het zieden van woede. Ik had graag verteld waarom, maar in emotionele toestanden grijp ik terug naar mijn moedertaal: ik kan alleen miauwen. En nu weet ik het eigenlijk niet meer precies. Globaal wel, want woede en tranen en harde woorden en uithalen en een hoop gemiauw, het gaat al die jaren altijd om hetzelfde. ‘Laat me dichtbij, want ik hou van jou’.

Het is dat rare moment in het vroege voorjaar dat het licht verlengd is, ik op mijn balkon kan zitten, maar al moe word van een tripje naar de supermarkt. Terwijl mijn hoofd nadenkt over werkdagen met lunchtripjes en avonden in het park gevolgd door een wandeling door de nog zwoele lucht en wellicht een drankje of zelfs een club, om de volgende dag weer vrolijk op te staan, wil mijn lichaam geen honderd meter aan lucht verplaatsen. Misschien is dat voorjaarsmoeheid; niet trager dan de winter, maar de frustratie dat de lente begonnen is en ik stil blijf staan.

Het is vandaag warmetruiendag. De kachel ging op diverse werkplekken een graadje lager met het idee dat er om warm te blijven dikke kabeltruien aan konden worden gedaan. Een jaar geleden zaten we nu in de uitlopers van de Siberische wolf of Russische beer en waren er drie fleecetruien nodig. Vandaag kon ik mijn winterjas thuislaten. Mijn lange mouwen en legging ook. Het was meer zomer dan een gemiddelde augustusdag, ik kwam thuis met rode konen en een nog witte maar zongebrande tintelende huid. Hopelijk laat het hoge Noorden zijn monsterlijke dieren ook de rest van deze maand lekker thuis.

Er was iets van dageraad toen ik op het onchristelijke of onmozese of ongoddelijke tijdstip van half 8 mijn trein betrad. Toen ik er rond half negen uitklom was de lucht een onwerkelijk blauw en glom de zon net boven de daken uit. In onfebruarische overmoed haalde ik een cappuccino onderweg, alsof ik de wereld niet zat was, en bulderde een zacht ‘ongelooflijk’ uit. In me ontvouwde iets, iets van hoop, iets van macht, iets van belofte, iets van zin in wat er voor me lag. Iets waarvan ik elk jaar het bestaan vergeet en toch altijd, onstuitbaar, weer ontwaakt.

Ik ben een van die mensen die ‘wie is de mol’ niet kijkt. Ik heb her en der een stukje gezien en hier en daar een finale, genoeg om het programma te begrijpen. Ook genoeg om te weten dat ik me zou kunnen laten meeslepen. Maar die tijdsinvestering is het me niet waard. Het is als het kijken of spelen van een gezelschapsspel. Daar hou ik me het liefst ook ver vandaan. Goede tv kan ik met een half oog volgen, een week missen, ineens bingen en er altijd om huilen. Vooral dat huilen kan ik met de mol niet.