Raak me

Met drie vrouwen, een man en een baby bezoeken we het bloesempark in het Amsterdamse Bos. Nog geen twee dagen geleden waren de kersenbomen gehuld in dwarrelende wolken van bloemblaadjes, maar helaas blijkt het Japanse lentefeest voorbij. Wat verdwaald roze zoekt nog naar onze haren, terwijl ik de baby bescherm tegen de door bomen gefilterde zon. Hij heeft niet zoveel op met de spuitfles zonnebrand. Ik kan hem geen ongelijk geven. In de avond sluiten we ons geleende appartement af en vertrekken. Vanuit de trein zien we de felgekleurde strepen van de bollenstreek. Het Nederlandse lentefeest is pas net begonnen.

We beginnen met een koffie op het terras, verplaatsen naar het park, eten bij de Italiaanse bistro om te hoek en eindigen met een van de legendarische feesten in mijn oude huis. Het is als vier dates achter elkaar. Het is als vakantie. Of een zaterdag uit mijn twintigerjaren die de weg kwijt is geraakt en op mijn 33ste is geland. Met het verschil dat je me om twee uur ‘s nachts naar huis zag gaan, wat vroeger minder vaak gebeurde, maar ja, ik word ook best oud. Nu ben ik moe en ontspannen. Vandaag nog een beetje meer zon.

Ik ontmoet mijn schoonzusje voor het eerst, in het Westerpark. Geen logische plek, ik was een Oostamsterdammer. Ik weet niet in hoeverre dat in andere steden geldt, maar in de hoofdstad wisselen de meeste mensen niet meer van windstreek. ‘Een weekendje weg dus?’ vraagt het meisje dat zoveel op mijn vriendinnetje lijkt. ‘In het huis van mijn ex-vriendin,’ zeg ik, iets dat waarschijnlijk meer vragen oproept dan antwoorden, maar ze stelt ze niet. We staren samen naar de weg waar mijn vriendin aan zal komen rijden. Een stilte die ongemakkelijk had kunnen zijn, maar dat tussen verwante angsten niet is.

Ik loop met een blauwe zeeman-tas met acht verpakkingen medicatie van de apotheek. Een straathoek in Amsterdam-West is niets bij de hoeveelheid drugs die ik meesleep. De helft is bedoeld om hooikoorts tegen te gaan, een fenomeen dat afgelopen jaar plotseling opdook in mijn leven, compleet met rode tranende schilferende ogen, niesbuien, neusverstoppingen en eczeemplekken. Allemaal dingen die ik eerdere voorjaren wel heb gehad, maar nog nooit allemaal zo verschrikkelijk tegelijk. Nu moet ik tijdens een lange avond op stap met een zeeman-tas. Het is niet anders. Ik mag van geluk spreken dat ik hem maar ếến keer laat liggen.

Ik zit aan een terras in Rotterdam. Ik ben alleen en Ik ben lang niet iedereens type, maar ik ben knap. Drie mannen volgen me als ik wegloop van mijn plek, terugkeer op mijn schreden en het terras ernaast betreed, ondanks wat de uitbater van het vorige café zou kunnen denken. Terug willen keren is bijna net zo belangrijk als gezien worden. Ik ben onnatuurlijk gehard door de altijd aanwezige ogen in mijn geboortedorp en de altijd aanwezige afkeuring in mijn gekozen stad. En nu, nu ben ik groter dan ooit en zachter dan ik wist. Ik pas hier precies.

De voorbode van zomer bedekt met zachte deken het land. Het is zo’n dag dat ik denk; als ik een basisinkomen zou krijgen, zou ik hetzelfde doen als nu. Misschien niet evenveel, of altijd voor dezelfde opdrachtgever. Maar waar ik vroeger een kooi met een ketting zag, die me vast zou pinnen aan mijn toch al schuddende grond, zie ik nu ook die andere kant van werken. De perfecte mix van prikkels en verantwoordelijkheid is noodzakelijk voor zingeving. Ideeën maken, werelden creëren en de geldstress ver achter mij. Als je vindt wat je past maakt werk een gekwelde geest vrij.

Ik loop rond in een zomerjurk en een fleecetrui, een combinatie die ik ken van mijn vakanties als kind. Het voelt als een natuurlijke outfit om te dragen in dit voorjaar, in het huis in mijn geboortedorp. Ik mis nog steeds de klanken van de stad, maar niet de toeristen over wier hoofden ik kon lopen. Ik mis de honderd stappen naar het cafe, maar niet de huizen die ik mijn thuis noemde. Ik ben in rouw en heb er toch vrede mee. Een combinatie die draagt als mijn huidige kleding, en me net zozeer vreemd voorkomt als onverwachts vertrouwd.

Ik roer wat in de pan, waar de aardappels aan de bodem kleven. Hoeveel olie je er ook in gooit, in deze bakt alles aan. Ze is even weggelopen uit de keuken om muziek op te zetten en omdat ik er toch ben kan een beetje roeren er wel van af. Het water voor de sperziebonen vertoont te eerste belletjes. ‘Hoe heet dat, Anne?’ zegt ze, me plagend met mijn antipathie voor koken. ‘Verdampen,’ antwoord ik, ‘de faseovergang van vloeibaar naar gas.’ Ze lacht, verrast door mijn invalshoek. Ik ben geen meester in de keuken, maar ik ken mijn scheikunde.

Ik dacht altijd dat ik van de cognitieve therapie zou zijn, maar toen ik de diepere lagen in moest merkte ik dat ik moest schrijven om te durven vertellen. Toen ik na een psychologenreeks mijn behandeling, ik bedoel leven, weer in eigen handen nam, zaten er activiteiten in die ik nooit achter mezelf had gezocht. Vandaag knutselden we maskers voor onze opvoering en deden een visualisatieoefening van onze kinderslaapkamer, voordat ik dwars door de angst mijn monologen uitsprak. Ik geloof niet in creatieve therapie, echt niet. Maar het werkt wel. Zolang ik het met mensen kan doen die ik vertrouw.